Perder un amor siempre deja un gusto agridulce, por la amargura del abandono y por la dulzura de los tiempos vividos. Este poema, que canta a esa pérdida, lo escribí en esperanto hace ya algún tiempo. Ahora que lo saqué del cajón no me gustó tanto como en un principio. Quizá la herida ya cicatrizada no necesita del bálsamo de las letras.
Ĝis neniam
Vane serĉos vi en vizaĝo mia
spurojn tristajn de l’ dolor’ pasinta.
sed ja videblos sur mia kor’ vundita
cikatro turpa pro la am’ perdita.
Ĉar floris bunte sur la lipoj viaj
promesoj karaj pri via am’ senfina,
kaj estis mia via rideto varma,
estis mia via ĉeesto ĉarma,
via korp’ gracia,
nia amor’ pasia.
Hodiaŭ restas nur silento via,
la forgeso frida, kvazaŭ neĝo vintra,
frosta tuko sur la lit’ vakita,
via adiaŭo ĉiama, ĝis revid’, neniam!
No hay comentarios.:
Publicar un comentario